Al jaren wilde ik voor langere tijd op reis, maar hoe ik dat nou zou kunnen bereiken, daar had ik totaal geen benul van.
Het is dan ook lang bij een droom gebleven zonder een daadwerkelijk plan, totdat ik begin van het jaar een globaal en ruw plan had bedacht wat misschien wel eens zou kunnen werken.
Nederland zit vol regeltjes die me aan alle kanten tegenhielden, maar ik kwam er al snel achter dat met een beetje creatief denken je toch wel eens een heel eind zou kunnen komen.
Cooper
Het plan was op dat moment dat ik met Cooper een maand of 9 in mijn minicamper door Europa zou gaan reizen, het ruwe plan had alleen nog wat schaafwerk nodig, maar het zag er rooskleurig uit.
Februari 2022
Tot ik half februari zag dat Cooper wat mank liep met zijn rechtervoorpoot, het eerste wat ik dacht was dat hij zijn poot ergens had gestoten in de bossen.
Hij was 7 jaar, maar hij gedroeg zich nog altijd als een pup van 7 maanden, altijd aan het rennen en springen dus hij moest zijn poot wel ergens gestoten of verstapt hebben.
Maar het werd na een week nog niet beter en ik ging me toch wel een beetje zorgen maken, ik had zijn poot al tig keer van boven tot onder bekeken, gevoeld, gedraaid maar er was niks te vinden, hij gaf ook nergens pijn aan.
Toen ben ik allebei tegelijk aan zijn voorpoten gaan voelen om te vergelijken of ik ergens een verschil voelde, en ja hoor, in zijn linker oksel voelde ik niks maar in zijn rechter oksel voelde ik toch duidelijk een harde massa die daar niet thuishoorde.
Een paar dagen later stond ik dan ook bij de dierenarts en het moment dat ze die harde massa ook voelde kwam er toch een ‘oei’ uit de mond van de dierenarts, dat kon nooit goed zijn.
De volgende dag kon ik Cooper terug bij de dierenarts brengen en zouden ze meteen onder een lichte narcose een paar röntgenfoto’s maken en een punctie doen.
Die dag was een van de langste dagen van mijn leven, mijn kindje de hele dag bij de dierenarts, uitslag onbekend….
Mijn gedachten gingen alle kanten op, er kon toch niks mis zijn, hij is pas 7, hij is topfit, na een uur rennen en zwemmen in de bossen slaapt ie een uurtje en wil dan alweer spelen, een supergezonde hond.
Maar een half jaar daarvoor zijn Coopers moeder en zusje binnen een week van elkaar overleden, zijn moeder Nando was pas 9 en zijn zusje Bella was ook pas 7.
Met buikpijn ben ik om 16.15 naar de dierenarts gegaan om hem weer op te halen en hopelijk met goed nieuws, want het zou ook ‘gewoon’ een vetbult kunnen zijn.
Maar helaas niet echt nieuws die dag, het was wel allemaal goed gegaan, de punctie was opgestuurd en op de foto’s was niks bijzonders te zien, maar ze zien dan ook niet alles op foto’s.
Maart 2022
Dus moest ik weer wachten tot de uitslag van de punctie binnen was, en die uitslag kwam precies een week later, en het nieuws kon niet slechter zijn.
De tumor die ik gevoeld had was een agressieve vorm van kanker die misschien al uitgezaaid was, prognose…. ik kon nog maximaal een half jaar genieten van mijn kindje.
Mijn wereld stortte op dat moment even in, terwijl Cooper gewoon vrolijk om me heen dartelde en me wilde troosten en spelen, wist hij veel dat dit om hem ging en dat ie echt serieus ziek was.
De eerste weken na de diagnose veranderde Cooper niet veel, behalve dat ie steeds wat meer mank ging lopen, maar hij wilde nog steeds spelen en duwde nog steeds zijn favoriete knuffel in mijn gezicht.
De reisplannen stonden even in de ijskast, ik ging niet met een letterlijk doodzieke hond lang op reis, ik had geen idee hoe lang hij nog had, en als hij zieker zou worden wilde ik niet in een land zijn waar de dierenarts geen Nederlands of Engels zou spreken.
Cooper vond het altijd geweldig om met de minicamper op pad te gaan, want al gingen we ook vaak niet kamperen maar gewoon een uurtje naar de bossen lekker rennen en zwemmen, in zijn wereld gold alleen ‘als ik in de auto meemag gaan we op avontuur’.
Ik had al snel geregeld dat ik nog mooie foto’s samen met hem had op zijn favoriete plekjes in de bossen waar we altijd heen gingen, dank je wel Frank!
Zijn 8ste verjaardag op 16 maart kwam er ook aan, het zou zijn laatste zijn dus ook dit gingen we volop vieren met een verjaardagstaart (dank je wel dat je deze keer wel ja zei Mandy 😉 ) een wandeling in de bossen, maar vooral veel knuffels en aandacht.
Vanaf die dag had ik in ieder geval de foto’s samen met hem en zijn verjaardag heel goed gevierd, nu was het alleen nog veel genieten van hem en zoveel mogelijk leuke dingen met hem doen die hij nog kon.
Maar elke dag zag ik dat het iets erger werd en achter tennisballen of stokken aanrennen ging steeds een beetje minder.
Gelukkig was hij, zover ik weet, pijnvrij, en genoot hij nog steeds op en top elke dag van zijn leven, zijn karakter veranderde (nog) niet, hij was nog steeds het ongeleide projectiel die mijn persoonlijk ruimte altijd 100% negeerde en gewoon bij me MOEST zijn.
Mei 2022
Maar begin mei zag ik Cooper toch wel vrij snel achteruit gaan, ik wist dat ik 19 mei sowieso 8 weken vakantie zou hebben en misschien mijn baan wel zou opzeggen, dus als hij dat maar zou halen dan kon ik in ieder geval 24/7 bij hem zijn om nog zoveel mogelijk van hem te genieten.
Gelukkig is dat ook gelukt en we zijn zelfs van 21-22 mei in ‘s Gravendeel nog gaan kamperen, daar leefde hij gelukkig weer wat op en zag ik weer een glimp van de ‘gezonde’ Cooper, even kwispelend met zijn hele lijf hallo zeggen tegen iedereen, genieten van het uitzicht vanuit mijn minicamper en het liefst steeds bij me willen zijn.
Na dat weekend heb ik hem elke dag pijnstillers gegeven, voor het geval dat, en ben ik nog een keer naar de dierenarts geweest omdat ik dacht dat hij koorts had.
Koorts had hij niet maar de dierenarts dacht wel dat hij uitzaaiingen in zijn buik had en dat, wanneer het mis zou gaan, het wel eens heel snel mis zou kunnen gaan en Cooper binnen een dag zou kunnen sterven.
Des te meer reden om nog amper weg te gaan en zoveel mogelijk tijd met hem doorbrengen, en het was ook tijd om mijn baan op zeggen, een hele stap, maar zeker de juiste!
Juni 2022
Begin juni zag ik inderdaad dat het nu snel ging, en op 2 juni na mijn avondeten (hij wilde zijn eten niet meer) moest ik de beslissing nemen om op dat moment de dierenarts te bellen of om nog één laatste avond met hem door te brengen en de volgende ochtend te bellen.
Eén ding was zeker, ik zou mijn kindje nu heel snel gaan verliezen aan die klote-ziekte, dus ik ging niet boven naar bed en hem beneden alleen achterlaten.
Ik ben bij hem gebleven, en terwijl ik langs hem lag kreeg ik nog een poot in mijn gezicht, dit deed hij wel vaker, maar ook duwde hij zijn neus in mijn gezicht, en dit deed hij nooit….hij wist ook dat het bijna tijd was….
Het bij hem blijven was de enige goede beslissing want rond 2.40 in de nacht werd ik langs hem wakker en was hij heel onrustig.
Ik zag aan hem dat het echt niet meer goed ging en ik de dierenarts niet meer hoefde te bellen de volgende ochtend.
Halfslapend ben ik nog even de keuken ingelopen waar ik ineens een bonk uit de huiskamer hoorde komen, het was Cooper die benauwd was en zich daarom van de bank had laten vallen om op de koele vloer te gaan liggen.
Ik kon nog net even naar buiten lopen voor frisse lucht en om 3sec. naar de sterren te kijken om letterlijk te zeggen ‘Mam, kom Cooper alsjeblieft halen’, daarna ben ik snel naar hem teruggegaan en kon ik hem nog net op tijd vasthouden en zeggen dat het allemaal goed was voordat mijn lieve hondenkindje om 2.45 zelf vrij rustig insliep.
En dat ik de dierenarts niet meer hoefde te bellen en we samen waren toen hij besloot om naar de rainbow-bridge bevestigde voor mij het gevoel dat er geen ‘mooier’ afscheid had kunnen bestaan als dit, alleen hij ik samen op dat moment.
Dit gevoel werd de volgende ochtend, na amper slapen en veel bij hem zijn, nogmaals bevestigd toen ik om 10.30 het crematorium belde.
Er werd mij verteld dat als ik hem voor 13.00 zou brengen ik hem diezelfde dag weer thuis zou hebben en hij niet bij het crematorium hoefde te ‘logeren’.
Die rit naar het crematorium weet ik niet veel meer van, maar het moment van hem uit de auto halen tot aan mijn laatste knuffel voor hem is een moment van een uur wat ik, gelukkig, nooit meer ga vergeten.
Die eerste week daarna was een hel, alles wat ik deed was de eerste keer zonder hem, elke keer als ik een deur opendeed gebeurde er niks, terwijl ik zo gewend was dat daar een blije hond met een stomme knuffel in zijn bek stond te kwispelen met zijn hele lijf.
De 8 jaar daarvoor was ik gewend dat als ik wat eetbaars liet vallen, het de grond niet haalde want meneer had het al opgegeten, van het beetje wat ik kon eten belandde er nu wel wat op de grond en er gebeurde niks.
Dus hoewel ik de eerste week totaal niet functioneerde had ik wel 2 as-hangertjes besteld, eentje voor aan mijn ketting en eentje voor aan de achteruitkijkspiegel in de auto om te zorgen dat ie het beste uitzicht had op ‘onze’ reis.
Want ik wist zeker, ik zou met Cooper op reis gaan en de allerbeste uitzichten voor hem gaan zoeken.
Nou had ik er weinig behoefte aan om de as van Cooper zelf te zien, laat staan een beetje as in een hangertje te doen, dus ik moest even de hulptroepen optrommelen, dank je wel Joyce, ook voor de liefdevolle highfives die je Cooper gaf 😉
Het belangrijkste voor de reis was alvast geregeld, hij gaat de allerbeste en allermooiste uitzichten krijgen.
Juli 2022
Dat creatief denken wat in Nederland nodig is begon ook zijn vruchten af te werpen en ik had de datum gekozen, 4 september ging ik vertrekken richting Zuid-Spanje.
Ik wist vanaf maart dus al dat Cooper fysiek niet mee zou gaan op reis en ik wilde niet doelloos door Europa gaan rijden, er was een plan nodig anders zou ik van de hele reis al snel spijt gaan krijgen.
Dan loopt het leven toch weer vaak zoals het moet lopen en ontmoet je de juiste personen, zo ook deze keer.
De zoektocht op internet bracht me naar hondenrescues en organische boerderijen in Zuid-Europa, welk land was nog niet duidelijk maar allebei en overal makkelijke manieren om vrijwilligerswerk te doen en om toch veel vrije tijd hebben.
Viavia, nogmaals dank je wel Liesbeth 😉 , kwam ik in contact met Pat Waterhouse van Pat’s Rescue Retreat in Alora, Malaga.
The road to and in Spain
Het plan werd steeds concreter en ik ben dan ook op 4 september om 9.00 vanuit Nederland vertrokken richting Zuid-Spanje.
Op 5 september rond 14.00 stond ik al in Turis, in de buurt van Valencia waar ik een paar dagen mocht logeren en op 8 september ben ik doorgereden naar Pat’s Rescue Retreat.
Loki
Op 12 september, 4 dagen na aankomst op de rescue dacht ik ‘s ochtends nog bij mezelf ‘goh, ik ben al ruim een week in Spanje en ik heb nog geen straathond gezien’.
En met die gedachte in mijn achterhoofd reden Pat en ik ‘s middags terug naar haar finca toen we uit het niets ineens een wit hondje vastgebonden aan een poort niet ver van Pat’s finca zagen zitten.
We zijn natuurlijk meteen gestopt en gaan kijken, en hij zat maar verdwaasd om zich heen te kijken met niks meer dan een halsband met een hondenriem die aan de poort was vastgebonden en een emmer water en een paar zakjes voer naast hem.
Hij was verward, verdwaasd, en had totaal geen idee waarom hij daar nou vastgebonden zat met helemaal niks meer.
Zijn geschiedenis is en blijft voor altijd een mysterie, wat we wel wisten was dat we hem daar absoluut niet gingen laten zitten, wie weet waar hij terecht zou gaan komen, zijn toekomst zag er hoe dan ook beter uit dan zijn geschiedenis, wat die ook geweest is.
Hij toonde totaal geen agressie, hij liet het toe dat ik hem losmaakte en liep ‘gewoon’ mee naar de auto, ik kon hem oppakken en hem achterin de auto zetten waar hij ging liggen.
Waarschijnlijk is ie, gelukkig, niet mishandeld, maar dat is dan ook het enige positieve aan dit verhaal.
We hadden er in ieder geval voor gezorgd dat zijn nachtmerrie voorbij was, dat hij veilig was en zijn leven zou hoe dan ook beter worden, voor nu zou dat voorlopig bij Pat’s Rescue Retreat gaan zijn.
Gevonden of gebrachte honden gaan eerst alleen in een kennel voordat ze eventueel bij andere honden kunnen en in afwachting van de dierenarts die elke donderdag langskomt.
Zo ook dit hondje, hij had wel gezelschap van 3 kleine puppy’s in de kennel langs hem en de loslopende honden op de finca kwamen wel even kijken maar dat was het dan op dat moment voor hem.
Dus daar zat ie dan, van een onbekende geschiedenis, naar vastgebonden aan een poort op een onbekende plek met niks of niemand meer.
Dan wordt je door vreemde mensen met goede bedoelingen, weer meegenomen, dan beland je alleen in een kennel in afwachting van de dierenarts, kan me geen voorstelling maken hoe dat beestje zich gevoeld moet hebben, hij zag er gelukkig niet angstig uit.
Ik kon het beeld van dat vastgebonden lieve beestje dan ook niet uit mijn hoofd krijgen en ben die middag en avond een paar keer gaan kijken hoe het met hem ging, ik ben zelfs een paar keer zijn kennel ingegaan om hem te knuffelen.
Ook de volgende ochtend, het eerste wat ik deed was naar die kennel lopen waar hij zat, even knuffelen en tegen hem praten om hem zo hopelijk een beetje het gevoel te geven dat hij veilig was en het alleen maar beter kon worden van hieruit.
Tijdens de dagelijkse werkzaamheden bij de rescue begon ik weer aan Cooper te denken, hoe mooi het geweest zou zijn om met hem op reis te zijn gegaan en hoe zuur en pijnlijk het is om voor het eerst sinds ik 9 was geen hond te hebben om mijn avonturen mee te kunnen delen.
Nou geloof ik er heilig in dat dingen altijd met een reden gebeuren, zo ook mijn ‘eerste vondst’ van een gedumpt, vastgebonden, onschuldig hondje in Spanje.
Ik kreeg dat arme beestje niet uit mijn gedachten, en voor ik het wist ben ik puur op gevoel, en zonder nadenken, naar Pat gelopen en heb met tranen in mijn ogen gevraagd of ik hem alsjeblieft mocht adopteren.
Ik kon en wilde het eerste hondje die ik in Spanje had gevonden gewoon niet laten gaan, ik wilde en ik moest de persoon zijn die de nachtmerrie van dit gedumpte beestje zou gaan veranderen in een droomleven met volop avonturen.
En omdat ik er heilig in geloof dat dingen met een reden gebeuren ben ik ervan overtuigd dat Cooper ervoor gezorgd heeft dat ik na ruim 3 maanden weer een vrolijke viervoeter heb om mijn avonturen mee te beleven.
Ook geloof ik dat Cooper ervoor gezorgd heeft dat dat arme beestje nu LOKI heet en MIJN hond is en hij een lang en gelukkige toekomst met héél veel avonturen gaat krijgen!
Dank je wel lieve Cooper!
Cooper, you will be with me furever and ever, thank you for being my sweet, crazy babyboy for 8 years and bringing me to Loki, I will see you at the rainbow-bridge <3 <3 <3